De 10 beste boeken over dementie en alzheimer 2024

Wat voor veel dingen geldt is ook zeker van toepassing bij dementie en alzheimer. Je gaat je er pas mee bezig houden als je er mee wordt geconfronteerd. Dit kan wezen omdat je zelf de diagnose hebt gekregen of in je naaste omgeving. Gelukkig is er de laatste jaren steeds meer aandacht voor dementie. Zo is er een televisie programma Restaurant misverstand waar (jonge) mensen met dementie een restaurant gaan runnen.

Het is ook goed dat er meer aandacht is voor dementie, vooral omdat er ook steeds meer jongeren ermee te maken krijgen. Op dementie.nl en alzheimer-nederland.nl vind je veel informatie over dementie. Ook kun je er voor kiezen om er boeken over te gaan lezen. Naast veel informatie vind je in de boeken ook vaak persoonlijke verhalen van mensen met dementie of naasten en verzorgers. Ook vind je boeken voor mensen die te maken hebben beginnende dementie.

Voor deze pagina heb ik de 10 beste boeken die met Alzheimer en dementie te maken heeft voor je op een rij gezet. De boeken worden uitgebreid beschreven en om je een goed beeld te geven van het boek heb ik er ook een link van Bol.com aan toegevoegd die nog extra informatie geeft, zoals de waardering en recensie van de lezers. Ook kun je via deze link het boek eenvoudig bestellen.

De dag door met dementie

Dit boek maakt helder wat er gebeurt in het hoofd en in het leven van iemand met dementie.

Onder andere dat denken, kiezen en zelfstandig handelen opeens niet meer gaan.

Vervolgens volgt uitleg hoe je hiermee om kunt gaan.

Praktische tips illustreren hoe je een prettiger en meer ontspannen omgang met mensen met dementie kunt hebben.

Tijd maken voor mensen met dementie – 52 manieren om te blijven communiceren

Het boek “Tijd maken voor mensen met dementie” geeft je 52 communicatietechnieken om het contact met mensen met dementie te verbeteren. Dit is Gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek én uitgebreide praktijktesten. Naast het boek ook informatie over de mobiele app MemoryHome.

Wereldwijd zijn er meer dan 50 miljoen mensen met dementie. Dat aantal zal verdubbelen om de 20 jaar. Het thema raakt ons allemaal. 70% van de personen met dementie woont nog thuis en wordt verzorgd door naasten. De aandoening treft op die manier drie keer zoveel betrokkenen als er patiënten zijn.

Hoe kunnen we hen inschakelen als hulpbron? Mensen met dementie lijken onbereikbaar te zijn, maar toch is er hoopvol onderzoek. We kunnen tijd maken voor de ander en de zandloper omkeren. Dit boek bevat 52 nieuwe manieren om betekenisvol te blijven communiceren met mensen met dementie.

Het alzheimermysterie – onderzoek naar de oorsprong en genezing van alzheimer

Alzheimer is dé uitdaging in de gezondheidszorg van deze eeuw.

Alleen al in Nederland zijn er zo’n 250.000 mensen met deze ziekte, wereldwijd zullen er 105 miljoen patiënten zijn in 2050.

Onderzoekers Wiesje van der Flier en Philip Scheltens werken aan een toekomst waar wél genezing of misschien zelfs preventie van alzheimer mogelijk is.

Het alzheimermysterie laat zien wat de ziekte inhoudt, wat het verschil is met andere vormen van dementie, wat de stand van zaken is in het onderzoek, hoe de ziekte te behandelen is en wat je eventueel kunt doen om het te voorkomen.

De heldere eenvoud van dementie – Helpen zonder jezelf te verliezen

De auteur geeft op heldere wijze voorlichting over dementie.’ Nederlands Tijdschrift voor Psychiatrie.

“Als u het gelezen hebt, kunt u erop rekenen dat door uw enthousiasme velen het van u willen lenen.’ Medisch Contact

Dit zijn enkele van deze vele goede recensies van het boek.

Leven met iemand met dementie is meestal niet gemakkelijk. Het gedrag dat hij of zij vertoont, is voor de omgeving vaak raadselachtig. Hij stelt voortdurend dezelfde vragen, maar weet wel goed de weg in het verre verleden. Hij wil naar huis terwijl hij thuis is; vergeet alles maar klaagt zelden over vergeetachtigheid, enzovoort.

Wat de naaste omgeving het meest verwart, is dat het gedrag de vroegere voorspelbaarheid mist. Toch zit achter het vreemde gedrag een zekere logica. Twee eenvoudige dementiewetten volstaan om het dementeringsproces te begrijpen: de gestoorde inprenting en het oprollend geheugen.

Huub Buijssen, autoriteit op het gebied van dementie, beschrijft in de geactualiseerde editie van dit boek dementie vanuit de beleving van de getroffene. Aan de hand van vele voorbeelden schetst hij de wereld van de dierbare met dementie en hij reikt de familie tips en praktische handvatten aan om met diens moeilijke gedrag om te gaan.

Huub Buijssen (1953) is psychogerontoloog en gezondheidszorgpsycholoog. Hij heeft meer dan veertig boeken geschreven, waaronder De magische wereld van Alzheimer, Als een dierbare depressief is en Ik zie het weer zitten. Zijn boeken zijn vertaald in het Engels, Duits, Deens, Zweeds, Pools, Tsjechisch en Zuid-Koreaans

Dementie op jonge leeftijd – Wat je moet weten

Wat we dementie noemen, omvat een complex geheel aan ziektes, symptomen, behandelingen en verschijningsvormen. Mensen met dementie op jonge leeftijd vormen hierin een aparte groep met specifieke problemen en uitdagingen. Toch worden ze vaak over het hoofd gezien, en worden ook gezin, vrienden en zorgverleners na de diagnose met vele vragen geconfronteerd.

Deze nieuwe editie van Dementie op jonge leeftijd is een volledige, up-to-date gids voor jonge mensen met dementie, hun familie en hulpverleners die op zoek zijn naar een omvattend beeld bij de aandoening. Zowel voor mensen die nog maar pas geconfronteerd worden met dementie als voor zij die er al langere tijd mee te maken hebben, biedt het de meest recente inzichten.

Dit boek behandelt elk aspect van het leven met dementie, van symptomen en diagnose over medicatie en behandeling, tot de gevolgen voor het gezin en de bestaande vormen van ondersteuning voor alle betrokkenen. Met persoonlijke getuigenissen, concrete tips en een rijkdom aan informatie die helpt bij het herwinnen van de controle over het leven.

Gooi me niet weg – Een liefdevol verhaal over partnerzorg bij alzheimer

Deze autobiografie gaat over een echtpaar. Beiden zijn arts: hij gynaecoloog, zij anesthesioloog. Na hun beider pensionering openbaren zich bij haar symptomen die wijzen op de ziekte van Alzheimer. Ze wil er niets over weten, laat staan een onderzoek ondergaan. Haar toestand is onbespreekbaar: als ze al alzheimer zou hebben, moet haar man maar bij haar weggaan, vindt ze.

De partner/mantelzorger probeert haar tegemoet te komen en de aandoening min of meer te negeren. Door vrienden en familie wordt er intussen al wel over gesproken. Een breekpunt is het moment wanneer een familielid haar confronteert met de dementie. Als het zo is, meent ze, zal ze ertegen vechten en laten zien dat ze er goed mee overweg kan. Ze vraagt haar man om haar in elk geval niet te laten opnemen in een ‘inrichting’ met daarbij de woorden: ‘Laat me in mijn waardigheid’.

Pas als ze op een morgen ontdekt dat ze alleen geslapen heeft omdat ze de avond tevoren haar echtgenoot niet meer als zodanig herkende en hem niet in haar bed wilde hebben, is ze genegen zich verder te laten nakijken. Dan blijkt dat ze reeds in een soort middenfase van het dementieproces zit. De mantelzorg wordt zwaarder als het proces verder gaat, met valincidenten, incontinentie en sterke cognitieve achteruitgang. Uiteindelijk kan ze niets meer en moet bij alle vitale functies geholpen worden.

Het echtpaar krijgt te maken met het CIZ, het pgb, het zorgkantoor en de SVB. Er komt extra hulp ter ontlasting van de partner/mantelzorger. Zij vervlakt steeds meer, toont weinig emotie bij het bezoek van kinderen en kleinkinderen, die ze op een zeker moment niet meer kan benoemen. Ook haar partner en mantelzorger kan ze vaak niet meer plaatsen. En zo is er maar weinig meer van haar persoonlijkheid overgebleven.

In korte scènes wordt een beeld gegeven van haar achteruitgang, van haar overgang van een levendige actieve echtgenote naar iemand met een diepe dementie. Hij vindt bij de begeleiding van zijn vrouw veel steun in momenten die zijn vastgelegd in beeldmateriaal van zijn echtgenote: beelden uit een vorig leven waar zij geen weet meer van heeft en die nu voor hem de gelukkige dagen van weleer zijn geworden.

Eeuwige Lente – leven met een erfelijk alzheimergen

Jij en ik dragen een uiterste houdbaarheidsdatum op de onderkant van onze ziel. Het verschil is dat ik de mijne weet. Zodra ik midden vijftig ben, verlies ik mijn verstand. Letterlijk en onvermijdelijk.

Ik groeide zonder grootouders op, denkend dat mijn leven was begonnen als een onbeschreven blad. Wanneer ik er hard genoeg mijn best voor deed, was alles mogelijk. Ik maakte carrière, vond een lieve vriend en kocht met hem een huis.

De wereld lag aan mijn voeten. Tot mijn moeder alzheimer kreeg. Rond haar vijfenvijftigste. Het was alsof ze levend stierf. Ik miste haar, terwijl ze voor me zat en worstelde met alles wat ze niet meer kon en wie ze niet meer was. Ze gleed weg en ik stond machteloos.

De ziekte bleek erfelijk te zijn, met een kans van 50 procent. Wilde ik een DNA-test doen? Ik probeerde het duivelse dilemma te ontwijken, maar mijn lot leek zich in huiveringwekkend detail voor mijn ogen te ontvouwen.

Niets was nog vanzelfsprekend. Alles wat ik had opgebouwd, brokkelde af. Op de tekening van mijn toekomst bleek reeds een vraag geschreven: laat ik me leiden door angst, of durf ik te vertrouwen op geluk?

Eeuwige Lente is een dans met de dood als een ode aan het leven, een verhaal van liefde en een strijd voor hoop.

Ma van Hugo Borst

Ma zit hier nu drie weken en elke dag is het raak. Liever zou ik eventjes niet meer gaan. ‘Het is hier verschrikkelijk,’ zegt ze. Dan zwijgt ze. Ostentatief. Ik leg mijn hand op haar knie. Ze wijst naar de bovenkant van haar hoofd en zegt: ‘Je kan beter mijn kop inslaan.’ ‘Dan moet ik naar de gevangenis, ma.’ ‘Dat is waar,’ zegt ze en ze peinst en dat doe ik ook: peinzen, peinzen over haar hunkering naar een genadeklap.

Hugo Borst vindt ‘mantelzorger’ een raar woord, maar hij is het wel. Al een aantal jaar verzorgt hij zijn zesentachtigjarige moeder, die aan dementie lijdt. Op ontroerende en vaak geestige wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgen van haar aftakelende geest en de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis. Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een liefdevol en prachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon.

Verpleegzorg is een onderwerp dat Hugo Borst aan het hart gaat, hem zelfs naar politiek Den Haag bracht. Samen met Carin Gaemers schreef hij het manifest Scherp op ouderenzorg, over hoe het beter moet in de zorg. Het manifest werd door meer dan 100.000 mensen ondertekend en wordt unaniem ondersteund door De Tweede Kamer.

Hugo Borst (1962) is schrijver, redacteur, voetbalcriticus en columnist voor AD en Esquire. Hij schreef onder andere de bestsellers De Coolsingel bleef leeg, Over vaders en zonen, Schieten op Volkert van der G., O,Louis, en Ach, moedertje.

VerpleegThuis – Wat ik leer van mijn huisgenoten met dementie

Op 21-jarige leeftijd maakte Teun Toebes de gedurfde keuze om in een verpleeghuis te gaan wonen en te slapen, om zich in te zetten voor de zorg en een samenleving waarin mensen met dementie geprikkeld blijven in hun dagelijks leven.

In VerpleegThuis beschrijft hij op ontwapenende wijze het leven op de gesloten afdeling en de ontroerende gesprekken die uitmonden in vriendschappen.

Mensen met dementie onderwerpen we aan uitsluiting, identiteitsverlies en dominantie van bestaande patronen, maar het leven in het verpleeghuis is een volwaardig onderdeel van de samenleving, waar Teun juist de kern van het bestaan ervaart.

VerpleegThuis is een combinatie van vrolijkheid, verbeelding en oprecht activisme – recht uit het hart.

deMENSie

‘Een boek met praktische tips, die ik eerder had willen weten’ Dementie is een ziekte die tot veel verwarring en onzekerheid leidt. Hoe vertel je je vader dat hij op zijn 75ste niet meer naar zijn werk hoeft, omdat hij al tien jaar met pensioen is? Of dat hij zijn rijbewijs moet inleveren, omdat hij een gevaar op de weg is geworden?

Dianca Schüssler leert steeds beter ‘de waarheid ontwijken’ en krijgt er een gelukkigere vader voor terug. In dit ontroerende boek vertelt ze over haar fouten en wat ze geleerd heeft. Ze schrijft over de breinkamers, een toevallige ontdekking die ook anderen helpt om een mooi gesprek met mensen met dementie te voeren.

Dit boek is ook een ode aan de zorgkanjers, die soms de strenge regels negeren om de zorg menselijker te maken. Voor meer informatie ga naar www.demensie.nl